Το ποντίκι μου δεν τρώει τυρί!

Σε σένα μιλάω….

Ναι, σε σένα… που ρίχνεις φυλλάδια και γράμματα κάτω από την πόρτα μου
Σε σένα που θυμήθηκες το τηλέφωνό μου για να σε στηρίξω μεθαύριο στις εκλογές.
Πως τολμάς;
Πως θα με πείσεις;
Που χάθηκες δύο χρόνια τώρα;
Γιατί δεν μιλήσαμε από τότε για τα προβλήματα του νομού, ανοιχτά , λαϊκά και τίμια όπως είχες ζητήσει ;
Σε είδα στις κηδείες των φίλων και συγγενών μου, στους γάμους και στα βαφτίσια, στα καφενεία και στα ορθάδικα.
Δε σε είδα όμως να καλέσεις με δικιά σου πρωτοβουλία απλούς πολίτες σε μια κουβέντα, για τα σκουπίδια, το κυκλοφοριακό, το νερό, την ανεργία, την ανάπτυξη, το πρόβλημα των αγροτών, τον πολιτισμό, το μαύρο μας το χάλι.

Προτιμούσες πάντα τα κανάλια…

Σε σένα μιλάω… που καβάλησες το μεγάλο καλάμι και αναμασάς δυσνόητες έννοιες που σου έστειλαν ‘’ από πάνω’’ και είμαι σίγουρος πως δεν τις καταλαβαίνεις. Αλλιώς θα τις είχες εφαρμόσει και στη ζωή σου και στην πόλη σου.
Σε σένα μιλάω…. Μικρέ υποψήφιε, Μικρή υποψήφια που μια πατάς από δω και μια από εκεί. Σε σένα που δεν σου φτάνει το ‘’τοπικό’’ που τα έκανες μαντάρα και θες το ‘’εθνικό’’.
Σε σένα μιλάω που τα κολλητήρια σου λυμαίνονται χρόνια τον τόπο, ξεπουλάνε, χύνουν άνεργους στον δρόμο, παίρνουν μεγάλες δουλειές, βγάζουν τα μεγάλα κουτάλια, καταστρέφουν το περιβάλλον, διαπλέκονται.
Σε σένα μιλάω που χάνεσαι στα δύσκολα και εμφανίζεσαι σαν σωτήρας στα εύκολα.
Σε σένα μιλάω…. που δεν έχεις τσίπα να ζητήσεις συγνώμη για τα ψέματα που μας μπούκωσες, για τα σκάνδαλα που κάλυψες, για τις αλήθειες που δεν μας είπες.
Σε σένα μιλάω που φοράς τη μάσκα του ‘’ηθικού’’ ενώ είσαι εντελώς ανήθικος.
Σε σένα μιλάω που ‘’δεσμεύεσαι’’ τόσο εύκολα όσο αποδεσμεύεσαι .
Σε σένα μιλάω που δεν ξεχωρίζεις το ‘’πολιτικό’’ από ‘’κοινωνικά αποδεκτό’’
Σε σένα μιλάω που δεν έχεις ούτε τσίπα ούτε ανάστημα.
Αναρωτήθηκες ποτέ αν είσαι κατάλληλος /η για το Ελληνικό Κοινοβούλιο;
Μετρήθηκες ποτέ σου τίμια με άνθρωπο που θαυμάζεις πλην του εαυτού σου;
Για τα παραπάνω σε ρωτώ:
Γιατί να σε ψηφίσω;
Γιατί να σε πιστέψω;
Γιατί να σε ακούσω;

Το ποντίκι του υπολογιστή μου δεν τρώει τυρί........
Δείχνει στα δάκτυλά μου το σημείο του εμετού και της αηδίας.
Είμαι το ίδιο ‘Έλληνας όσο εσύ αλλά δεν είμαι περήφανος Έλληνας πια.
Εγώ φωνάζω και κλαίω μια πατρίδα που σας εμπιστεύτηκα και την ρεζιλέψατε στο έπακρο.
Και οι μεν και οι δε! Πράσινοι, κόκκινοι και μπλε!
Και κλαίω και ουρλιάζω όσο διαβάζω Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη Λυσία και Έλληνες τραγικούς.
Εγώ θα φωνάζω και θα ελπίζω όσο δεν σε ψηφίζω.
Γιατί δεν ψηφίζω άνθρωπο ψεύτη, άδικο, επαρμένο, αμετροεπή και προπάντων άνθρωπο με καταγεγραμμένο παρελθόν.
Όπως και να σε λένε, όσο κάλπικο και να’ ναι το προφίλ που σου φτιάξανε τα πληρωμένα

‘’ μέσα ενημέρωσης ’’ ξέρεις και ξέρουν όλοι.
Γλιστράς κρυφά με ένα φυλλάδιο μόνο κάτω από την πόρτα μου.
Στην καρδιά μου δεν μπορείς να γλιστρήσεις ούτε στο μυαλό μου να κατοικήσεις !
Και να θυμάσαι
Το ποντίκι μου δεν τρώει τυρί…………..