Ανοιχτή Επιστολή

Κατερίνα,

Χρόνια μας πολλά!

Συγνώμη για τον ενικό αλλά νομίζω πως έτσι ήθελες να σε λέμε.’’ Θα είμαι πάντα η Κατερίνα. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ’’ (από τους προεκλογικούς σου λόγους)
Είμαι Κατερίνα και εγώ.
Αυτή που καθόταν μπροστά σου στη συνάντηση των εργαζομένων της εταιρείας που δουλεύω. Είμαι η Κατερίνα που αύριο μπορεί να μην έχω δουλειά. Είμαι η Κατερίνα της διώρυγας και η Κατερίνα της Βέκκα. Είμαι η Κατερίνα της μικρής επιχείρησης που έβαλε λουκέτο προχτές και βρεθήκαμε ξαφνικά στο δρόμο και απλήρωτοι. Είμαι η Κατερίνα που ζητάει ακόμα και μια θέση εποχιακή στο δήμο να σκουπίζω τους δρόμους.
Η Κατερίνα του δεύτερου ορόφου που περιποιείται μια γιαγιά ή δουλεύει στο συσκευαστήριο.
Είμαι η Κατερίνα που έχει ένα, δύο τρία παιδιά και τα φέρνει βόλτα με 800 ευρώ.
Δεν ψωνίζω στις μπουτίκ, δεν κάνω μανικιούρ, δεν κάνω bottocks, δεν έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό.
Έχω πέντε φίλους – τους ίδιους πάντα- και δεν μπόρεσα να ανανεώσω τις φιλίες μου ούτε θέλησα. Μεταξύ μας αλλάζουμε σκέψεις , αγωνίες και ανησυχίες τα Σαββατόβραδα με λίγο κρασί σπιτικό και λίγο μεζέ. Τα παιδιά μας σκεφτόμαστε ξέρεις.
Αυτά τα παιδιά που δεν θα έχουν ίσες ευκαιρίες με άλλα παιδιά – του δικού σου κύκλου-
Αλλά και πάλι Κατερίνα μου, είμαστε ευχαριστημένοι που είμαστε γεροί και εμείς και τα παιδιά μας. ‘’Θα τα βολέψουμε’’ λέμε με τον άντρα και τους φίλους μου.
Ελπίζουμε και εμείς – με κάθε δικαίωμα- σε μια καλύτερη ζωή.
Που θα έχουμε δουλειά, καλά σχολεία για τα παιδιά και θα βλέπουμε ανθρώπους ευτυχισμένους. Μόνο αυτό ελπίζουμε και όχι αυτά που μας δείχνει η τηλεόραση.
Γι’ αυτό ψηφίσαμε ελπίδα στις προηγούμενες εκλογές. Εσύ ήσουν πρώτη στη λαμπαδηδρομία. Το ξέχασες;
Διαβάσαμε την ανοιχτή πρόσκληση για τη γιορτή σου και απορήσαμε.
Δεν έχεις σπίτι να ανοίξεις βρε Κατερίνα μου;
Και τι εννοείς ‘’όλους τους φίλους και τις φίλες’’;
Εγώ σου είπα πέντε φίλους έχω. Οι άλλοι είναι γνωστοί.
Τόσοι πολλοί είναι οι δικοί σου που δεν χωράνε στο σπίτι σου;
‘Όχι βρε Κατερίνα. Ψηφοφόρους καλείς. Δημοσιογράφους, συνεργάτες, αιρετούς.
Καλά κάνεις και γιορτάζεις αλλά μην ξεχνάς: Είναι εποχή κρίσης και λιτότητας για το μικρό λαό και η κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα αλληλεγγύης. Σίγουρα η κρίση δεν χτύπησε την πόρτα του δικού σου σπιτιού. ’Ίσως δεν θα την χτυπήσει ποτέ .
Στο εύχομαι από την καρδιά μου. Δεν σε ζηλεύω, τραβάς και συ τα ζόρια σου αλλά δεν το δείχνεις. Δεν σε ζηλεύω, σε πιάνω από τους ώμους να σε ταρακουνήσω λίγο. Εγώ και οι πολλές Κατερίνες μάνες, εργαζόμενες, αγωνίστριες της καθημερινότητας.
Και να σου πω στο αυτάκι, σαν γυναίκα προς γυναίκα, πως εδώ κάνεις λάθος και προκαλείς εμάς που δώσαμε ψήφο σε γυναίκα γιατί περιμέναμε να κάνεις πιο ταπεινά πράγματα.
Όλες εμείς οι άλλες Κατερίνες δεν θα έρθουμε στη γιορτή σου. Ούτε εσύ θέλεις να έρθουμε. Εμείς γιορτάζουμε στο σπίτι μας με τους λιγοστούς φίλους μας με αρνάκι στο φούρνο, σαλάτα και κρασί. Και χορεύουμε και τραγουδάμε άμα κεφίσουμε.

Σε ευχαριστούμε για την ανοιχτή πρόσκληση με αυτή την ανοιχτή επιστολή.

Τα λουλούδια για τη γιορτή σου είναι από τη γλάστρα μου.

Τα λουλούδια των λέξεων από την καρδιά και το παράπονό μας



Οι άλλες Κατερίνες οι καθημερινές



Υ.Γ Ευχαριστούμε όλους εσάς για τα κείμενα που μας στέλνετε. Όπως βλέπετε τα δημοσιεύουμε όλα.