Η Αρχαία Κόρινθος στα σκουπίδια

    Μια φωτογραφία που μιλάει από μόνη της

   Περπατούσα στο δρόμο και ξαφνικά μαζί με ένα σωρό πεταμένα CD

- παλιά σουξέ του Λευτέρη Πανταζή, της Αντζελας Δημητρίου, βλαχομπαρόκ τραγούδια-

  ένα χάρτη της Ελλάδος, αποτσίγαρα, αποδείξεις, λίγα κόκκαλα  βρισκόταν ο οδηγός  από το
   Μουσείο της Αρχαίας Κορίνθου.

   Κοντοστάθηκα.

Είχε περάσει από πάνω τους η βροχή.

   Προσπάθησα να φανταστώ πως είναι δυνατόν να πετάς στα σκουπίδια τον οδηγό

   της ιστορίας του  τόπου σου, ένα βιβλίο που πλήρωσες  ή σου χάρισαν;

   Είχε την ίδια ευτελή αξία με τα τραγούδια που

   πάλιωσαν, με τις αποδείξεις που δεν χρειάζονται πιά με τα αποφάγια και τα αποτσίγαρα;

   Δεν βρήκα απάντηση, μόνο φορτώθηκα με έγνοια και προβληματισμό.

   Ό,τι δεν αγαπάμε ή δεν χρειαζόμαστε το διώχνουμε μακριά,

το πετάμε στον σκουπιδοντενεκέ

ή με  μανία καταστρέφουμε.

   Ό,τι δεν αγαπάμε δεν το προστατεύουμε.

   Και πως να αγαπήσουμε αν κάποιος δεν μας δείξει από που περνά το μονοπάτι της αγάπης;

   Για τον τόπο, τους δικούς μας ανθρώπους, τους άλλους, τους ξένους, την πόλη, την ιστορία, το

   παρελθον ή ακόμα το μέλλον;

   Νέα παιδιά βγήκαν στο δρόμο  τις προάλλες και έβγαλαν οργή.

   Σε καμιά περίπτωση αυτή η οργή δεν εκτονώνεται πάνω στις τζαμαρίες και τις φωτιές των κάδων.

   Ούτε με τις μουτζαλιές στους τοίχους.

   Η οργή συσωρρεύεται και ξεσπά ''δι' ασήμαντον αφορμήν''

   Και θα φέρει και άλλη.

   Άκουσα κάποιους δασκάλους να εκφράζουν απόψεις που με βρίσκουν αντίθετο.

Φταίνε τα παιδιά.

   Θα τους ρωτήσω λοιπόν πόσες φορές στη θητεία τους σε όσα σχολεία και αν υπηρέτησαν πήραν τα

   παιδιά εκδρομή  ή περίπατο  (όπως το λένε ) στην Αρχαία Κόρινθο;

Πόσες φορές τα πήγαν στο

    Αρχαίο Λιμάνι Λεχαίου και στον Αρχαιολογικό χώρο των Κεχρεών, της Ισθμίας και του Ηραίου;

   Και πόσες φορές τα πήγαν στα Καλάμια να κάθονται στις καφετέριες και για τα μεγαλύτερα στο

   Μωλ και στο Μοναστηράκι για ψώνια;

   Πόσες φορές έχουν οι ίδιοι ανέβει στο Κάστρο του Ακροκορίνθου;

   Πόσες φορές έχουνε σκύψει πάνω στις αρχαίες πέτρες  να τις ακούσουν να μιλάνε;

   Τις ίδιες ερωτήσεις θα έκανα  στους γονείς.

Επί πλέον θα ρωτούσα αν γνωρίζουν την ιστορία του  

    τόπου που ζούμε.

   Τα παιδιά δεν χορταίνουν με Googy's και λεφτά ούτε με το χαζοκούτι.

   Ποιός θα τους προσφέρει εκείνο το μαγικό κόσμο της δημιουργίας, της φαντασίας και του ταξιδιού

   που ανακαλύπτει και αποκαλύπτει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης;

Ποιός θα τους ανοίξει

    αγκαλιά, αυτιά και παράθυρα στον κόσμο;

   Μόνο  παχιά λόγια ακούνε τα παιδιά και γελάνε ασταμάτητα.

   Έχουνε μουτζουρώσει τα μούτρα μας με το πιό βαθύ μελάνι για να μη μας βλέπουν.

   Εμάς και τα χάλια μας.

   Μας έχουν τραβήξει διαγραφή  τόχετε καταλάβει;

   Και όσο δεν συνερχόμαστε, όσο μασάμε  τα παραμύθια της τηλεόρασης, του life style και ζούμε  

   μέσα στην ίντριγκα και τη συναλλαγή θα υπάρχουν παιδιά που θα γίνουν μεγάλοι και θα πετούν μαζί

   με την οργή τους όλο το παρελθόν

που υπήρξαμε στα σκουπίδια.

   Έτσι εξηγώ την Αρχαία Κόρινθο που βρήκα στο χώμα.

   'Ετσι θα εξηγώ αυτά που συμβαίνουν στη κοινωνία μας σήμερα.

    Σαν αποτέλεσμα μιας ρότας στραβής, μιας πορείας που βγήκε λοξά στο λάθος.

    Ξυπνήστε αφέντες και μην αφήνετε το φαρμάκι να μπεί στο αίμα σας.

    Η Αρχαία Κόρινθος έζησε 2500 χρόνια και βάλε, αναπνέει ακόμα.

    Τα μάρμαρα και οι πέτρες έχουν ρουφήξει ζωή, πολιτισμό και αίμα ανθρώπινο.

    Θα υπάρχουν και μετά από εμάς τις φευγαλέες υπάρξεις , τους μικρούς  και μεγάλους

   συμφερντολόγους,  υποκριτές,   σφετεριστές της όποιας εξουσίας  επιβεβαιώνει το ΕΓΩ μας.

    Ξυπνάτε και αγαπάτε  ξεκουμπιστείτε από το ΕΓΩ για να μπορείτε να προστατέψετε και να 

    διασώσετε ό,τι απέμεινε.

Φυλάχτε το να μην πάει στα σκουπίδια

   

    Ο Παύλος

   του  Κορινθίων Βίου και Πολιτείας