Λέω να την κάνω σιγά- σιγά.Το χάσατε το δάσος!

Ανέκαθεν μου άρεσε αυτός ο τύπος ο Μαχαιρίτσας.Πληθωρικός, ερωτικός, ευφυής, μελωδικός και αντι-συστηματικός.
Μέσα στα δικά μου προβλήματα, μου δίνει μια χαραμάδα ελπίδας.
Λέω να την κάνω, από εδώ. 'Οχι από την παρέα.
Γιατί το χάσατε εντελώς το δάσος.Κοιτάτε το δάχτυλο ακόμα.
Διαβάζω και μούρχεται να ξεράσω.
Τι κάνετε δηλαδή; Που είναι η  θετική ενέργεια; Που είναι η κοινή προσπάθεια;
Πίστεψα πως το διαδίκτυο μπορεί να ήταν μια πλατεία που  συναντιόνται άνθρωποι και σκέψεις, ιδέες και όνειρα, προσπάθειες.
Εγώ σας έγραψα τον πόνο μου εδώ μέσα  και  αν και ανώνυμος όπως οι περισσότεροι δεν τσαλάκωσα κανέναν.
Πάει το δάσος.
Δεν χαραμίζω ούτε ένα γράμμα παραπάνω.
Προτιμώ να τα γράφω σε ένα χαρτί ή να τα διαβάζω στα φιλαράκια μου όταν έχω κέφια.
Το κλειδί το ρίξατε στο πηγάδι, τόχα γράψει παλιά. Για να μην το βρει κανείς.
'Ενα τελευταίο:
Το παιχνίδι - λόγω εκλογών- θα παιχτεί από τους λεφτάδες στα κανάλια.
Αυτοί θα ρυθμίσουν τις τύχες σας. Αυτοί και τα λεφτά τους.Οι χρεωμένοι θα ξεχρεώσουν αφού εξαγοραστούν.
Δεν υπάρχει τίποτα να πιαστείς. Ούτε ελεύθερη δημοσιογραφία υπάρχει, μην είστε κορόϊδα.
Ούτε ελεύθερη μυθιστορία στα μπλογκ.Ούτε κόμματα υπάρχουν, ούτε ιεραρχίες. Σκατά γίνανε όλα.
Μια δύο ελεύθερες συνειδήσεις ,μπορεί να βρείς με φανάρι.
Η Κόρινθος είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι συναλλαγών και συμφερόντων.
Και έτσι θα συνεχίσει.Θα κυβερνούν οι παντός καιρού χαμαιλέοντες, οι βδέλες και οι γυμνοσάλιαγκες.
Και θα υπάρχουν πάντα κάποιοι ηλίθιοι σαν και μένα που θα γεμίζουνε το κεφάλι τους μαλακίες, φιλοσοφίες και θα σέρνονται πίσω από οράματα και κουραφέξαλα.
'Ερχεται θύελλα και πόνος.Θα πονέσετε και εσείς.
Γιατί έρχεται η στιγμή, έστω και μία που εκπληρώνεται εκείνο το παλιό χριστιανικό ''μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις''
 'Εντεκα χαμπέρια σας έγραψα.'Εντεκα μαύρες νύχτες.Τη δωδέκατη δεν τη χαραμίζω.
Με περιμένουν  πολλά προβλήματα. Ελπίζω  χαρές αργότερα.
'Εχω μια Κατερίνα ν'αγαπώ.Αυτή μου στέκεται.
Σας εύχομαι να σας αγαπήσουν κάποτε μέσα στο χρόνο.
Αν σας αγαπούσαν, δεν θα γράφατε τόσες  αηδίες.
Σας ευχαριστώ.  Ευχαριστώ δημόσια τα παιδιά του Βίος  για  το χώρο που μου έδωσαν.
Ιδιωτικά δεν τους χάνω.
Καλά ταξίδια.Ρίχνω τον κωδικό στο πηγάδι μαζί με το κλειδί. Κλείνω την πόρτα.
Χαιρετώ σας με ένα ακόμα τραγούδι του Λαυρέντη τραγουδισμένο από νέα παιδιά.
Εκεί πιστεύω. Στα νέα παιδιά για τις ανατροπές και τα καινούργια δάση.