Το 2004,ο κ. Χ. Γιανναράς στην εφημερίδα Καθημερινή γράφει ένα άρθρο με τίτλο: Ποιοι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ . Η αξία των λεγομένων του κ Γιανναρά είναι αδιαμφισβήτητη. Περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο μια στιγμιαία εικόνα της εποχής που δύσκολα βρίσκει αντίλογο.
Αν αλήθεια ζητούσαμε από τον κ Γιανναρά να γράψει κάτι αντίστοιχο σήμερα, το 2011, με τίτλο «Οι Νεοδημοκράτες» , μήπως θα έγραφε τα παρακάτω;
« ……… Ποιοι επιτέλους είναι αυτοί οι τόσοι πολλοί συμπολίτες οι αποκομμένοι από κάθε αίσθηση πραγματικότητας, σε σημείο που να μη βλέπουν την εξόφθαλμη απάτη, να μην αντιλαμβάνονται το στημένο θέατρο, να μην αγανακτούν με την αφελή μασκαράτα, αλλά να παραιτούνται τόσο εύκολα από τη νοημοσύνη και την περηφάνιά τους; Δεν οργίζονται άραγε από την παντελή έλλειψη ιδεολογικού προσανατολισμού του κόμματός τους; Δεν βαρέθηκαν να ψάχνουν ανάμεσα στον ριζοσπαστισμό τον φιλελευθερισμό, τον λαϊκό φιλελευθερισμό και την λαϊκή δεξιά χωρίς να βγάζουν για το τι τελικά πρεσβεύουν. Δεν κατάλαβαν ακόμα ότι η μόνη ιδεολογική πλατφόρμα στην οποία κινούνται είναι αυτή του μεγάλου και ανεξέλεγκτου κεφαλαίου. Δεν οργίζονται άραγε που αυτό το κεφάλαιο με όλες τις εκφάνσεις του(τράπεζες, αγορές, χρηματιστήρια, κονσόρτσιουμ καρτέλ κλπ) και με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της παγκοσμιοποίησης έχουν βάλει σε περιδίνηση οικονομική τον πλανήτη ολόκληρο και την πατρίδα μας ιδιαίτερα; Αρνούνται να αξιολογήσουν την πορεία του κόμματος τους και την συνεισφορά της ηγεσίας και των στελεχών τους στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Ποιοι είναι, λοιπόν, αυτοί οι τόσοι τόσο τυφλά πειθαρχημένοι στο κόμμα, οσοδήποτε (και πολλαπλώς) μεταμφιεσμένο και αν εμφανίζεται;
Πρέπει πρώτος συντελεστής πειθάρχησης να είναι το συμφέρον. Δηλαδή, ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που παλεύουν, με νύχια και με δόντια, να αποφύγουν τον εισαγγελέα και τον διασυρμό για πράξεις ή συμμετοχές τους σε παράνομες πράξεις που χρέωσαν το σύνολο των πολιτών προς ίδιον τους όφελος. Μετά τις εκλογές του 2004 απέβησαν σε μία μαζική προσπάθεια αντικατάστασης του σε όλους γνωστού σαθρού Σημιτικού κράτους από τους ίδιους με μοναδικό σκοπό και στόχο : να κάνουν τα ίδια!
Και τα έκαναν, με πανθομολογούμενη μάλιστα επιτυχία και διακρίσεις ακόμα από την ΕΕ. Οι ένοχοι ακόμα αναζητούνται.
Aπό τις σκανδαλώδεις χρυσοφόρες αναθέσεις δημόσιων έργων, τις αμύθητες «προμήθειες» για κρατικές παραγγελίες, ως τη συντήρηση δυσεξαρίθμητων αργόσχολων ή κομματικών εγκαθέτων σε κάθε πλοκάμι δημόσιου οργανισμού και κρατικής υπηρεσίας, μια τεράστια μάζα ψηφοφόρων υπερασπίζει με την ψήφο της την άνιση μεταχείριση που απολαμβάνουν τα κρατικοδίαιτα μεγάλο-στελέχη της παράταξης και οι άνομοι κύκλοι που υπηρετούν.
Δεύτερη μεγάλη ομάδα: η μετριότητα που σήκωσε κεφάλι, μετά από χρόνια παραγκωνισμού, γεύτηκε εξουσία, στελέχωσε την κομματική ισχύ (κυρίως στην επαρχία), αναρριχήθηκε σε θώκους, βγήκε στο «γυαλί», εντυπωσίασε τον κοινωνικό της περίγυρο. Άνθρωποι που απέκτησαν οντότητα χάρη στο (νέο και σε αντικατάσταση του παλαιότερου, αυτού της δεξιάς) κομματικό κράτος και στην ανάγκη του για αφοσιωμένους υποτακτικούς. Έχοντας χάσει τις εκλογές και υπό το κράτος του στερητικού συνδρόμου έχουν γίνει κοινωνικά ανύπαρκτοι, επαγγελματικά ασήμαντοι, ψυχολογικά ταπεινωμένοι και κυρίως αναξιόπιστοι ακόμα και απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.
Τρίτη, πολυάριθμη ομάδα: τα πλήθη των αγύμναστης νοημοσύνης ατόμων που γίνονται ανεπιγνώστως θύματα της πολύχρονης προπαγανδιστικής καπηλείας.
Τους ξεχωρίζει κανείς από την τυποποιημένη απάντηση «Είμαι δεξιός γιατί και ο πατέρας μου και ο παππούς μου, ήταν δεξιοί!» Ανεξάρτητα με το αν ο παππούς και ο πατέρας έζησαν στην μετεμφυλιακή περίοδο με τους συμμορίτες και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που ήταν αναγκαία ακόμα και για να αγοράσεις εφημερίδα, πράγματα τα οποία οι ίδιοι ποτέ δεν έζησαν και δεν μπορούν καν να φανταστούν!
Τους ξεχωρίζεις από την έλλειψη οποιασδήποτε, προσπάθειας έσω, για κριτική, αυτοκριτική και απόδοση ευθυνών. Καταπίνουν πειθήνια τις όποιες κωμικές δικαιολογίες. Για ότι κακό, φταίνε οι άλλοι. Το γνωστό «ένα είναι το κόμμα» ισχύει και για αυτούς, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών.
Τους ξεχωρίζεις από έκφραση αθωότητας με την οποία κοιτάζουν τον καινούργιο (δήθεν «αντιστασιακό», «αντι-μνημονιακό»!!!)αρχηγό, έτσι που μιμείται ο καημενούλης τις πατρώες χειρονομίες, τα ίδια ρητορικά κλισέ, τη λαϊκότροπη «απλότητα» και το στυλ του «αδιαμφισβήτητου» ηγέτη.
Τους ξεχωρίζεις τέλος από την έκφραση θυμού, όχι μόνο για τους αντιπάλους των άλλων πολιτικών χώρων αλλά και τους εσωκομματικούς αμφισβητίες οι οποίοι πάση θυσία πρέπει να «βγουν από το μαντρί» για τους φάει ο λύκος, του γνωστού γεφυροποιού Ευαγγέλου Αβέρωφ.
Το νέο «κίνημα» του μεταλλαγμένου Καραμανλισμού, η νέα Νέα Δημοκρατία, με το νέο έμβλημα και σήμα, με τον νέο αρχηγό, δεν έχει καμία συμμετοχή σε ότι διαδραματίστηκε από την μεταπολίτευση και ύστερα, αποτελεί δε την μόνη εγγύηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση (sic)!
Δεν φταίω εγώ, ο ίσκιος μου, που λέει και η λαϊκή ρήση. …….»
Δεν θέλουμε να υποκαταστήσουμε τον κ. Γιανναρά. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε; Θέλουμε απλά χρησιμοποιώντας το ίδιο άρθρο και την ίδια (όσο μπορούσαμε) φρασεολογία και ύφος να δείξουμε ότι το κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Έτσι και η κρίση και η εξ αυτής κριτική, όσο μοναδική και αν είναι, πατάει σε δύο βάρκες. Αυτή του λόγου και αυτή του αντίλογου.
Άντε και καλά συμπεράσματα!
Οι Απέναντι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου