14/2/12

Εγώ πληρώνω, τα μάτια π’ αγαπώ ….


….  Έλεγε ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Και μας ήλθε στο μυαλό αυτός ο στοίχος βλέποντας  και παρακολουθώντας την συζήτηση για την περίφημη δεύτερη δανειακή σύμβαση.

Είναι αλήθεια ότι πολύ αγαπήσαμε από την μεταπολίτευση και μετά, αυτά τα ¨μάτια¨, αυτό το πολιτικό σύστημα, αυτά τα κόμματα, αυτές τις ιδεολογίες.  Βγήκαμε μαζί τους στους δρόμους με σημαίες, μπήκαμε σε ομάδες περιφρούρησης, πλακωθήκαμε με ¨αντιπάλους¨, χωριστήκαμε σε πράσινα και γαλάζια καφενεία, πράσινα και γαλάζια χωριά, νησιά, περιοχές ολόκληρες.

Αγαπήσαμε τον Κωνσταντίνο, το Αντρέα, τον Χαρίλαο, τον Λεωνίδα. Και τους επόμενους. Και τους τοπικούς βουλευτικο-υπουργούς.  Τους εμπιστευτήκαμε το όνειρο μιάς Ελλάδας νέας. Τους δώσαμε ακόμα και το δικαίωμα να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς και καθίσαμε στον καναπέ μας. Και αν διαχρονικά δούμε την πορεία μας από το ’74 και μετά το όνειρο λίγο ή πολύ έγινε πραγματικότητα.

Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί το δίκιο, παραδείγματος χάριν,  του Μανώλη Δρετάκη στις αρχές του ’80, την παραίτηση, λόγω σιχαμάρας, του Ξαρχάκου, τις φωνές του Γιαννίτση, του Παπαδόπουλου και κάποιων άλλων. Τους θεωρούσαμε έως και γραφικούς.

Κλείσαμε τα αυτιά μας και νομιμοποιήσαμε με την ψήφο μας την εικονική πραγματικότητα που χρησιμοποίησε το πολιτικό σύστημα προκειμένου να μας πείσει ότι αφήσαμε οριστικά πίσω την φτωχή Ελλάδα των γονιών και των παππούδων μας και γίναμε πιά άλλοι, διαφορετικοί. Πιο Ευρωπαίοι, πιο πλούσιοι, πιο δημοκράτες, πιο περήφανοι.

Μπήκαμε, εξίσου εικονικά, στα μεγάλα κλάμπς της Ευρώπης. Αποκτήσαμε εικονικό χρήμα και με αυτό πήραμε σπίτι και αυτοκίνητο. Ανεβήκαμε. Και μέσα στην νιρβάνα μας κουφαθήκαμε κιόλας.

Δεν ακούγαμε τίποτα, γιατί αγαπήσαμε πολύ. Και η αγάπη (του Αγ. Βαλεντίνου σήμερα βοήθεια μας!) ως γνωστόν, είναι και τυφλή και κουφή. Καψούρα, που πέσαμε με τα μούτρα και δώσαμε τα πάντα όλα!

Η καψούρα όμως, η πολιτική, ήταν ως συνήθως ψεύτρα. Είχε πήλινα πόδια. Είχε άπονη καρδιά και τώρα, αφού μας πήρε όλα τα δαχτυλίδια, μας άφησε στα σανίδια.

Το βράδυ της περασμένης Κυριακή ήπιαμε το τελευταίο κουταλάκι με το φαρμάκι. Είδαμε ότι δεν υπάρχουν πολιτικές ιδεολογίες, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που ξέραμε. Η καψούρα μας έκλεισε τον κύκλο της και πέθανε. Μεταπολίτευση τέλος!

Η αγάπη όμως ποτέ δεν πεθαίνει. Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει.  Απλά θα πάμε για μια άλλη αγάπη, νέα. Άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Θα πάμε με την εμπειρία πιά και με την γνώση, γιατί καήκαμε στον χυλό. Και όχι μόνο φυσάμε και το γιαούρτι αλλά πληρώνουμε και θα πληρώνουμε –ποιος ξέρει μέχρι πότε- τα μάτια που αγαπήσαμε.

Με τις υγείες μας και χρόνια μας πολλά.

Οι Απέναντι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails