Περί του τι δήμαρχο θέλουμε

To θέμα του τι δήμαρχο θέλουμε μοιάζει –όσο πλησιάζει ο καιρός των εκλογών- να απασχολεί όλο και περισσότερους πολίτες. Διαβάζουμε συχνά προβληματισμούς και αναλύσεις σχετικά, διαπιστώνουμε νέα προφίλ και εν όψει Καλλικράτη. Η μάλλον σχηματοποιούνται τα προς αποφυγήν πορτρέτα.


Από όλα όσα διαβάσαμε μέχρι σήμερα θα σταθούμε σε ένα … δύσκολο.

Είναι επικίνδυνη έως και αφελής η σύγκριση μεταξύ Μάνατζερ και Δημάρχου που μας παρουσίασε πριν από πολύ καιρό, σημείο προς σημείο, ο φίλος Λ. Κωστάρας. Και τούτο διότι οι δύο αυτές ιδιότητες δεν συγκρίνονται επειδή είναι ανόμοιες.

Ο Δήμαρχος είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόσωπο, αιρετό και όπως η δημοκρατία επιτάσσει μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε πολίτης ανεξάρτητα από επαγγελματική ή άλλη ιδιότητα.

Ο Μάνατζερ αντίθετα επιλέγεται, με βάση τον επαγγελματικό του φάκελο, από την εργοδοσία. Είναι πρόσωπο το οποίο προσλαμβάνεται επ’ αμοιβή και του ανατίθεται, με βάση συγκεκριμένο αριθμό υπαλλήλων και περιορισμένο (ή οριοθετημένο) προϋπολογισμό, ο στόχος που δεν είναι άλλος από την επιτυχία στον οικονομικό (άντε και στον ποιοτικό) τομέα.

Ο Μάνατζερ εκπαιδεύεται ειδικά να επιτυγχάνει τέτοιους στόχους ενώ ο Δήμαρχος όχι.

Ο Δήμαρχος συγκεντρώνει στο πρόσωπό του την επιθυμία των πολλών συμπατριωτών του για υλοποίηση του οράματος τους για την πόλη τους, την μορφή και την λειτουργία της, προς όφελος όλων και όχι μόνων των δύο τριών εργοδοτών.

Όντως ο Δήμαρχος κάνει πολιτική, ενώ ο Μάνατζερ εφαρμόζει στρατηγικό σχέδιο με μακρό και μικρό οικονομικά οφέλη. Κέρδος δηλαδή και στο βωμό του κέρδους … πολλά θυσιάζονται.

Δεν θα υπερασπιστούμε ούτε το έργο, ούτε την αποτελεσματικότητα των Δημάρχων. Συμφωνούμε με αρκετά από τα γραφόμενα για τους Δημάρχους. Διαφωνούμε όμως με όσα αντιπαρατίθενται για τους Μάνατζερ. Ποιος Μάνατζερ έχει κοινούς με τους πολίτες στόχους και τους βλέπει (sic) σαν εταίρους; Ποιος κάνει κοινωνική πολιτική και πως; Και το πώς, έχει σημασία, γιατί σίγουρα διαπλέκεται με το κέρδος. Τίποτα δεν γίνεται τζάμπα στον κόσμο των μπίζνες.

Δεν θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε για τις προδιαγραφές που πρέπει να βάζουμε εμείς οι πολίτες, σαν πολίτες, στα διάφορα πρόσωπα που ασχολούνται με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η δημοκρατία, για οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα, προϋποθέτει τον άριστο. Και είναι ευχής έργο η ύπαρξη του. Και είναι ζητούμενο διαρκές, για αυτό και η συγκεκριμένη διάρκεια της θητείας του. Αν δεν κάνει τον αλλάζουμε. Με εκλογές. Κρίση – ψήφος – αποτέλεσμα. Όλων μας όμως και όχι με απόφαση του board of directors!!!

Με απλά λόγια θα λέγαμε ότι προτιμούμε ένα άνθρωπο Δήμαρχο, με τα λάθη και τα ελαττώματα του από έναν στυγνό Μάνατζερ που δεν θα μας κοιτάει στα μάτια αλλά θα μας βλέπει σαν δείκτες και αριθμούς. Θα προτιμούσαμε Δήμαρχο, έναν από εμάς, τον καλύτερο εί δυνατόν, παρά έναν Golden Manager, που θα μας τα παίρνει γιατί έτσι … πρέπει ή έτσι … θέλουν οι νόμοι της αγοράς! Βέβαια ευχής έργο θα είναι ο Δήμαρχος, ο όποιος Δήμαρχος, να σκαμπάζει και κάτι από μανατζεριλίκι γιατί θα του είναι χρήσιμο. Χρήσιμο Δήμαρχο-Μάνατζερ, ναι. Μάνατζερ-Δήμαρχο, με τίποτα. Ναι στην ανθρωπιά, την συμμετοχικότητα. Όχι στο χρήμα, μόνο και τους δείκτες.

Οι Απέναντι.