Σε είχα πολύ πιστέψει γιατί ήσουνα η μάνα μου.
Ο ουρανός δεν έχει ιντερνέτ, το ξέρω.
Αλλά που να σε βρω για να στα ψάλλω;
Που να σου πω, πως λάθος με δασκάλεψες, ρε μάνα;
Πώς να σου πω τα κακά μαντάτα, τα πικρά μου χαμπέρια;
Η Ελλάδα τελειώνει, μάνα.
Βυθίζεται σε μαύρο πόντο και καίει με φλόγες και καπνό τα παιδιά της. Χρωστάει παντού, δανείζεται με πικρά ανταλλάγματα και γονατίζει τον ταπεινό λαό της. Που είναι η μεγάλη υπόθεση ρε μάνα;
Που είναι τα στήθια να μπούνε μπροστά;
Εγώ έτσι την πίστεψα την Ελλάδα, όπως μου την είπες.
Με τον Πλάτωνα και την ‘’Πολιτεία’’ του, την ιδανική πόλη, τον πολιτισμό που ρούφηξα και έγινε δεύτερη ζωή μου.
‘Έτσι είμαι άνεργος σήμερα.
Εγώ, ο σπουδαγμένος.
Η επιχείρηση μετακομίζει στα ξένα. Στα πιό φτηνά εργατικά χέρια.
Εγώ που να πάω;
Με την Κατερίνα μου δεν μπορώ να ανοίξω σπιτικό.
Ανησυχώ για το αύριο και για την μεγάλη υπόθεση που είναι η Ελλάδα.
Στα γράφω, αν και τα ξέρεις φαντάζομαι, για μου φύγουν από μέσα μου.
Στα γράφω για να μην έρθω εκεί πάνω στο νέο σου σπίτι να στα φωνάξω πιο δυνατά.
Σήμερα η γιορτή σου, μου λείπεις.
Κάποια δικαιολογία θα έβρισκες να με καλμάρεις, παίρνοντας τα κόκκινα τριαντάφυλλα.
Ε, αυτή τη δικαιολογία ψάχνω, ρε μάνα.
Πάρε τώρα τα τριαντάφυλλα και βρες μια δικαιολογία να μου στείλεις από εκεί πάνω.
Ο Χαμπέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου