Το πάρτι θα συνεχίζεται.

Στο τέλος του 2011 οι άνεργοι έφτασαν το ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες άτομα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία οι απολυθέντες (λόγω λήξεως των συμβάσεων τους(!) από το ελληνικό δημόσιο το 2011 ανέρχονται σε περίπου οκτώ χιλιάδες.

Με απλή αριθμητική, ένα εκατομμύριο ενενήντα δύο χιλιάδες άνεργοι χωρίς καμία αμφιβολία προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα

Προέρχονται από τα μαγαζιά της γειτονιάς μας που βλέπουμε να είναι κλειστά. Από τα κλειστά εργοστάσια που στοιχειώνουν λίγο πιο έξω από την πόλη. Από το μειωμένο προσωπικό των άλλων που ακόμα ψυχορραγούν. Από τα γιαπιά δημόσια και ιδιωτικά που παραμένουν ημιτελή κουφάρια. Από τα εμπορικά που δεν έχουν πια υπαλλήλους γιατί δεν έχουν πελατεία και που οι ιδιοκτήτες τους κάνουν βόλτες πάνω κάτω, μόνοι και δυστυχείς. Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί, μακρύς δυστυχώς.

Η χώρα πρακτικά χρεοκόπησε και οι δανειστές μας για να μας δανείσουν ζητούν το αυτονόητο. Να εξασφαλίσουν τα  λεφτά που μας δανείζουν. Πως; Μα με το να κάνουν τον δανειζόμενο πρακτικά βιώσιμο. Να βγάζει δηλαδή το κράτος κάτι περισσότερο από αυτά που καταναλώνει ώστε να μπορεί να καλύπτει τις δανειακές του υποχρεώσεις του.

Είναι, με απλά λόγια, αυτό που λένε πρωτογενές πλεόνασμα.

Το κράτος εισπράττει φόρους και πληρώνει τα δημόσια έργα και μισθούς και συντάξεις των υπαλλήλων του. Των κκ Δημοσίων Υπαλλήλων.

Το κράτος διοικείται από τους πολιτικούς και στελεχώνεται από την εκλογική πελατεία των πολιτικών. Η σχέση διοικούντων και λειτουργών αμφίδρομη και άρρηκτη.

Έρχεται  λοιπόν η τρόικα και με το πρώτο μνημόνιο προτείνει μια σειρά μέτρων. Πρέπει να γίνουν αποκρατικοποιήσεις, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, περικοπές στα έξοδα και να αυξήσετε, μας λένε, τους φόρους δηλ. τις εισπράξεις σας. Από όλα αυτά, οι πολιτικοί μας διοικητές, νομοθετούν και εφαρμόζουν πάραυτα, μόνο, αυξήσεις όλων των φόρων και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Φόροι και περικοπές για όλους μας. Και τι καταφέρνουν; Την μεγάλη ύφεση. Να παγώσουν τα πάντα. Να μη κινείται φύλο στην αγορά. Και τι πιο φυσικό, να πέσουν έξω σε όλους τους στόχους τους. Και τι πιο φυσικό, να ζητήσουν και δεύτερο μνημόνιο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί διαφυλάχθηκε η αναδιοργάνωση του κράτους και δεν καταργήθηκαν άπειροι δημόσιοι οργανισμοί, μαύρες τρύπες του δημοσίου χρήματος; Γιατί δεν συρρικνώθηκε ο δημόσιος τομέας (αντίθετα ύπουλα θα λέγαμε αυξήθηκε) και δεν άλλαξε η δομή του και ο τρόπος λειτουργίας του;

Μα γιατί όλα αυτά για να γίνουν πρέπει να τα βάλουμε ¨με τα δικά μας τα παιδιά¨! Την σάρκα της σάρκας μας. Την βάση της επανεκλογής μας ως πολιτικούς. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όοοχι! Να πληρώσουν όλοι! Οριζόντιες λοιπόν περικοπές … και βλέπουμε!

Και είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε!

Εννέα εκατομμύρια Έλληνες πληρώνουν το ένα εκατομμύριο των κκ Δημοσίων Υπαλλήλων! Μία χώρα ολόκληρη βιάζεται και ντροπιάζεται καθημερινά εδώ και δύο χρόνια για ¨τα δικά μας τα παιδιά¨. Τα ¨παιδιά¨ που υποφέρουν και αυτά με παντοειδείς μειώσεις αλλά την καρέκλα τους, μην την στραβοκοιτάξει κανείς, θα πέσουν να τον φάνε! Εφεύραν δε και το αμίμητο : το δημόσιο δεν αποδίδει γιατί υπάρχει έλλειψη προσωπικού! Τυχαίο;

Αυτοί λοιπόν στην καρέκλα τους και ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες, εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μαγαζάτορες, επιστήμονες, βιοπαλαιστές κλπ στην ανεργία, στην φτώχια, στην εγκατάλειψη, στον προσωπικό και κοινωνικό υποβιβασμό!

Οι αριθμοί είναι αδιαμφισβήτητοι και η ανάλυση τους δείχνει την ζοφερή εικόνα της πραγματικότητας.

Όσα μνημόνια και αν υπογραφούν, όσα χρήματα και να πληρώσουμε, όσες προσβολές και να δεχτούμε, αν δεν ακούσετε απολύσεις από το δημόσιο, ΤΙΠΟΤΑ, δεν πρόκειται να αλλάξει σ’ αυτό τον τόπο. Το πάρτι θα συνεχίζεται.

Η γνώμη μας.

 Οι Απέναντι