Τις πταίει ;

                                  Rita Haywotrh- Put the blame on me (Εγώ Φταίω!)
                                               Η αποθέωση της γυναικείας ομορφιάς

 

Και ενώ προσπαθούμε να συνέλθουμε από το σοκ των νέων μέτρων, προϊόν μιας ταμένης προεκλογικά επαναδιαπραγμάτευσης της τριμερούς κυβέρνησης μας.

Και ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε πόσο μας πατήσανε τα βουβάλια στο βάλτο της ευρωπαϊκής ένωσης.

Και ενώ δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε το πώς στο διάολο σωθήκαμε όταν με το νέο φορολογικό καλούμαστε να πληρώσουμε όχι μόνο για χωράφια του παππού μας, όχι μόνο για τα φάρμακα μας, αλλά –άκουσον άκουσον- ακόμα και για τα παιδιά που κάναμε.

Και ενώ για κάθε 200 καθημερινά απολυμένους του ιδιωτικού τομέα (βασικού χρηματοδότη του δημοσίου με φόρους και ασφαλιστικές εισφορές) δεν απολύεται κανένας από το δημόσιο και δεν κλείνει κανένα δημόσιο μαγαζί σε αντίθεση με τα χιλιάδες πλέον μικρομάγαζα και επιχειρήσεις.

Και ενώ στις τηλεοράσεις τα πολιτικά ψέματα πάνε και έρχονται, άκρη δεν βγάζουμε.

Το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι το ρημάδι το τούνελ όσο πάει και μακραίνει, ενώ το φως στην άκρη του όλο και πιο πολύ τρεμοσβήνει.

 

Σ’ αυτή την κρίση της λογικής μας το μόνο ερώτημα που μοιάζει να μπορούμε να απαντήσουμε, ο καθένας από την μεριά του, είναι ένα, τις πταίει.

Όλες μας οι συζητήσεις, αν το έχετε προσέξει, καταλήγουν εκεί. Και εκεί αναλύονται τα χιλιάδες επιχειρήματα και στοιχεία που απλόχερα μας προσφέρει η ελληνική μας πραγματικότητα, το πολιτικό μας σύστημα και η τηλεόραση μας.

Κανείς μα κανείς μας δεν αναλογίζεται ότι  το να βρούμε ποιος φταίει και να τον καταδικάσουμε φυσικά, μικρή συμμετοχή έχει στην λύση των προβλημάτων μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι  αυτή η εν θερμό κρίση μπορεί να πέσει στα κεφάλια και αυτών που φταίνε αλλά και αυτών που δεν φταίνε, με ανεπανόρθωτες ίσως συνέπειες.

Δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτό το ψευτοδίλημμα στρεφόμαστε στην ουσία, ο ένας ενάντια στον άλλον. Η μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη.

Δεν θυμόμαστε το επίσης παλιό : διαίρει και βασίλευε, πάγιο θέσφατο όχι μόνο της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής αλλά του συστήματος πλέον, με καθημερινή εφαρμογή σε όλους τους τομείς.  

Και πέφτουμε όλοι στην λακκούβα του μαζί τα φάγαμε. Συνυπευθυνότητα και συνενοχή.

Αυτό είναι το φάρμακο που μας βάζουν να καταπίνουμε. Αυτό είναι το μίγμα αερίων που μας ψεκάζουν. Αυτό είναι το ηρεμιστικό μας, το λεξοτανίλ μας.

Και είμαστε ήρεμοι (εκπληκτικά ήρεμοι), καθισμένοι στον καναπέ μας (που να τρέχουμε τώρα), ευτυχισμένοι (άντε πάλι την γλιτώσαμε) και κυρίως αμέτοχοι.

Αυτό είναι το μυστικό.

 

Αν λέμε αν, αντί να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους, σκεπτόμαστε απλά.

Ποιο είναι το (προσωπικό) ποσοστό συμμετοχής μας στην κατάντια της χώρας και πιο του πολιτικού μας συστήματος; Πληρώσαμε με τα μέχρι τώρα μέτρα το φταίγμα μας;

Αν λέμε αν, φτάναμε στην προφανέστατη απάντηση ότι δεν φταίμε ως άτομα και ως λαός ή ακόμα και αν φταίμε όπου φταίμε αυτό το έχουμε ήδη ακριβοπληρώσει τότε το τοπίο αλλάζει.

 Ένας λαός χωρίς ενοχές, μία κοινωνία χωρίς συμπλέγματα, που δεν αυτοαπαξιώνεται, που δεν αυτομαστιγώνεται από ενοχές, είναι εύκολο να δεί τον αντίπαλο και υπεύθυνο για την κατάντια του.

Και αυτό είναι αυτό που φοβάται το πολιτικό μας σύστημα.

Και για αυτό κάθε λίγο και λιγάκι μας ταΐζει με λίστες, φοροφυγάδες, λαμόγια, τυφλούς που βλέπουν, χρυσαυγίτες με πιστόλια, μπατσοαναρχικούς με μαρμαρόπλακες και αριστεροσυντηρητικούς συνδικαλιστές του προηγούμενου αιώνα.

Tο ερώτημα δεν είναι λοιπόν τις πταίει αλλά τι κάνουμε ενόψει μάλιστα του νέου μ(ν) πού όπου να’ναι έρχεται «επικαιροποιημένο» από τις τρόϊκες.

[όπου μ= μνημόνιο και ν= αύξων αριθμός]  

 

Για δείτε το λίγο.

Οι Απέναντι