Η Κρίση στο Μπακάλικο

 

 

 

 

 

 

Στην κάτω δεξιά γωνία μιάς μεγάλης γειτονιάς, σε προνομιακή θέση, έχεις ανοίξει ένα μικρό μπακάλικο. Άντε, εκσυγχρονισμένα, μίνι μάρκετ. Έχεις πελάτες από όλη την γειτονιά και έξω από αυτήν, έχεις δηλαδή δουλειά και έχεις στη δούλεψη σου και τρεις τέσσερις μπακαλόγατους, εκσυγχρονισμένα, βοηθούς ντιλιβεράδες.

Ένα πρωί –πάντα πρωί έρχονται τα «μαντάτα»- έρχεται ο λογιστής σου και σου λέει ευγενικά (πάντα ευγενικά) : Ξέρετε χρωστάτε …

Παθαίνεις, δεν παθαίνεις, ένα μικρό ταράκουλο; Μετά, σου ανεβαίνει η πίεση και σκέπτεσαι και λες με απορία: μα που χρωστάω, αφού πάντα πληρώνω ότι λογαριασμό μου στέλνεις!

-Ναι, σου λέει, αλλά το ΦΜΥ, το ΕΕΤΥΔΕ, το ΦΚΕ, το ΦΜΑΠ και διάφορα άλλα ακαταλαβίστικα σύμφωνα στην σειρά, δεν τα έχουμε πληρώσει και … πρέπει… !!!

Τότε δεν τα παίρνεις και του λες : ώπα μεγάλε, φέρε όλα τα χαρτιά να ελέγξουμε μαζί, το που χρωστάω, τι, σε ποιόν και πόσα;

Δεν θα τσεκάρεις τους προμηθευτές σου, τις πληρωμές τους, τις εισπράξεις σου, τα γενικά έξοδα σου, τους μισθούς που πληρώνεις, τα νοίκια, τα φώτα, τα νερά, τα τηλέφωνα, τα της κας Μαρίκας της γυναίκας σου, των παιδιών κλπ;

Ναι, γιατί αυτή είναι η πρώτη κίνηση και του πιο άσχετου μπακάλη.

 

Ας πούμε λοιπόν ότι βρίσκεις ότι όντως χρωστάς. Τι κάνεις μετά; Πρέπει να βρεις χρήματα να καλύψεις τις ανάγκες σου. Από πού θα τα βρείς;

Δεν θα σκεφτείς να αυξήσεις λίγο την τιμή των προϊόντων που πουλάς; Λογικό.

Λίγο όμως για να μη προγκήξεις και την πελατεία σου.

Δεν θα σκεφτείς να κόψεις τα έξοδα της κας Μαρίκας; Κομμωτήρια μανικιούρ, τέλος. Λογικό.

Δεν θα σκεφτείς να κόψεις τα πολλά τηλέφωνα, δεν θα σβήνεις πιο νωρίς τα φώτα, δεν θα πας στον ιδιοκτήτη σου να του ζητήσεις μείωση ενοικίου; Και θα κόψεις και θα πας.

Δεν θα μαζέψεις τους μπακαλόγατους και θα τους πείς : Boys η μπίζνα δεν πάει καλά και δεν μπορώ να σας κρατήσω όλους στην δουλεία αλλά μόνο δύο από εσάς και αυτούς με χαμηλότερο μισθό, οι άλλοι δύο, sorry καλημέρα σας ; Θα το πεις.

Τέλος, δεν θα πας σ’ αυτούς που χρωστάς να κάνεις κατ’ αρχήν ένα ξεκαθάρισμα του τι ακριβώς χρωστάς και να πετύχεις ένα συμβιβασμό έτσι που και το μαγαζί σου να δουλεύει και να μπορείς να ξεπληρώνεις σιγά σιγά τις οφειλές σου; Θα πας.

Και θα πάς και θα κόψεις και όλα θα τα κάνεις όχι γιατί εσύ μόνο είσαι γατόνι αλλά γιατί αυτό θα έκανε ο οποιοσδήποτε μικροεπαγγελματίας και όχι μόνο, ανεξάρτητα από το όποιο μορφωτικό του επίπεδο.

 

Αν τώρα στην θέση μαγαζί γωνία βάλουμε την Ελλάδα, κάτω δεξιά της γειτονιάς της Ευρώπης. Στη θέση σας, την θέση του μπακάλη, τον κάθε φορά πρωθυπουργό. Στην θέση του λογιστή, τον υπουργό Οικονομικών. Στην θέση των μπακαλογατοντιλιβεράδων τους δημοσίους υπαλλήλους. Στην θέση της κας Μαρίκας τον δημόσιο τομέα και στην θέση της πελατείας τον Ελληνικό λαό, το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα:

 

Γιατί δεν γίνανε όλα αυτά, αυτά τα απλά που θα έκανε ο κάθε ένας από εμάς αν ήτανε στην θέση του μπακάλη, στην χώρα μας, εδώ και τρία χρόνια ;!!!

 

Και μη μας πείτε ότι αυτή είναι μια απλοϊκή προσέγγιση γιατί θα σας πούμε ότι και οι αριθμοί που είναι η βάση της οικονομίας είναι απλοί. Ένα συν ένα ίσον δύο! Υπάρχει αντίρρηση;

 

Η εμπλοκή της πολιτικής, του Μακιαβέλη, των Βυζαντινιστών και των σύγχρονων λομπίστας των συμφερόντων (ιδιαίτερα των Τραπεζικών) στην απλοϊκότητα των αριθμών, κάνει το ολοκλήρωμα της οικονομίας δυσεπίλυτο πρόβλημα.

 

Αν οι πολιτικοί μας, αυτοί που εκλέξαμε, ήταν πατριώτες, σοβαροί και υπεύθυνοι άρχοντες  και μας εξηγούσαν με απλά λόγια το τι πρέπει να γίνει για να βγάλουμε την θηλιά αυτή που μας πνίγει. Αν οι ίδιοι έμπαιναν μπροστά και με το παράδειγμα τους απλά μας έδειχναν «τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο», ο απλός λαός θα τους προσπερνούσε σε διάθεση προσφοράς και θυσιών.

Είναι σίγουρο και ιστορικά αποδεδειγμένο.

Όμως αυτό, το τόσο απλό, το ειλικρινές, το δίκαιο, δεν γίνεται μέχρις ώρας τουλάχιστον, παρότι ο Έλληνας είναι και παραμένει απλός.

Κρίμα. Κρίμα για τον τόπο. Κρίμα για όλους μας.

 

Καλές Γιορτές.

Οι Απένατι