Σε Θολά νερά

Είναι μάλλον δύσκολο   ακριβώς  μετά τις γιορτές  να ασχολείται και να προβληματίζεται κανείς με τα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η ολιγοήμερη όμως δραπέτευση από τα προβλήματα της καθημερινότητας μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τα πράγματα με μια πιο ψύχραιμη ματιά.

Όμως από ποια σκέψη μπορεί να ξεκινήσει κανείς και που μπορεί να καταλήξει χωρίς την ανάγκη να επικαλεστεί την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, είτε πιστεύει είτε δεν πιστεύει;

Πώς να ελπίσει κανείς στο γύρισμα της σελίδας όταν όλα τα δεδομένα στην πόλη και το δήμο οδηγούν σε μια επανάληψη του ιδίου σεναρίου και μάλιστα σε χειρότερη έκδοση από την παλιά; Έκδοση, εμπλουτισμένη με νέα πρόσωπα – παλιά υλικά,  νέες  πολιτικές – ανακύκλωση των παλιών,  νέους  ορίζοντες – χωρίς ορίζοντες.

 Όλα τα αδιέξοδα του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος της χώρας, όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος, όλα τα προβλήματα του μνημονίου και των συνεπειών του, σε μίγμα με τα τοπικά θέματα, τις εγχώριες γνωστές ή και ανεκδήλωτες προσωπικότητες (μία από τα ίδια) και το συνεχιζόμενο βούλιαγμα της πόλης στο βαρέλι που δεν έχει πάτο.

Πώς να ελπίσει κανείς σε γύρισμα της σελίδας όταν ο δημότης και ο δήμος, η τοπική μας κοινωνία είναι και παραμένει στην γωνία σε ρόλο απλού ψηφοφόρου – αριθμού, σε μια δημοκρατία που οι αριθμοί κυριαρχούν και οι άνθρωποι, οι δημότες, δυστυχούν και θα δυστυχούν;  

Που να κοιτάξει κανείς, σε ποια γωνιά του θολού πολιτικού τοπίου της πόλης και να μην τον πιάσει απελπισία;

 Να κοιτάξει την γνωστή γωνιά της πασοκονεαςδημοκρατίας; Καμένο χαρτί.

Ο κύκλος του χώρου έχει κλείσει, κατά την γνώμη μας, όσο και αν οι προερχόμενες από τον χώρο προσωπικότητες προσπαθούν να εμφανιστούν ως από παρθενογένεση. Είμαστε πολύ λίγοι σε αυτόν τον τόπο για να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε ο ένας τον άλλον με … πλαστές πινακίδες. Δεν αξίζει τον κόπο.

Το παλτουδάκι του ανεξάρτητου δήθεν πέφτει κοντό και στενό. Πολλοί θυμόμαστε που ήταν στρατευμένος ο καθένας όταν το σύστημα δεν είχε ακόμα ραγίσει.

Να κοιτάξουμε τον χώρο της γνωστής-άγνωστης και αδοκίμαστης αριστεράς. Ποιος μπορεί να μας βγάλει από τα τεράστια ερωτηματικά, που μας δημιουργεί ο χώρος; Στα πολιτικά πράγματα της πόλης ένα κομμάτι από την αριστερά στεγάστηκε κάτω από την Κίνηση Πολιτών στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Ένα άλλο όμως κομμάτι της αριστεράς στάθηκε απέναντι. Στα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια η ανεξάρτητη  πορεία της Κίνησης Πολιτών πείθει περισσότερο τους εκτός μαντριού πολίτες – δημότες παρά τους αριστερούς.

 Στα τελευταία όμως τέσσερα χρόνια και η ίδια η αριστερά από το 3,5% εκτινάσσεται στο 27 και στο 30+% (αν προσθέσουμε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) με πολίτες που έφυγαν από τα προηγούμενα μαντριά. Η επιτυχία και η εμπειρία της Κίνησης Πολιτών σε συνδυασμό και με τα λεγόμενα από τον Αλέξη Τσίπρα περί στήριξης ανεξάρτητων δυνάμεων στην τοπική αυτοδιοίκηση, μοιάζει μονόδρομος για την αριστερά.

Θα μπορέσει όμως η αριστερά να καλύψει τις εμφανείς αδυναμίες της σε οργάνωση, ενότητα και προσωπικότητες, ώστε να κεφαλαιοποιήσει στις αυτοδιοικητικές εκλογές το μεγάλο ποσοστό που καταγράφει στην πρόθεση ψήφου για τις εθνικές;

 Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η σημερινή ηγεσία του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει και της ΔΗΜΑΡ είναι σχεδόν άγνωστη στο μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του κόμματος, τα πράγματα δεν είναι απλά.

 Δεν είναι απλά, όταν η τοπική αριστερά διοικείται από την νοοτροπία και το σκεπτικό του 3,5% , ώστε να υπερβεί εαυτόν και από την συμμετοχή και καταγραφή δυνάμεων να περάσει στη διοίκηση και τις ευθύνες της απέναντι στην τοπική αυτοδιοίκηση.Η απουσία της είναι εμφανής στα αυτοδσιοικητικά πράγματα. Σε αυτήν την απουσία συμπεριλαμβάνουμε και την εκπροσώπηση του ΚΚΕ στο δημοτικό συμβούλιο.

Πώς να πεισθεί κανείς ότι η αριστερά θα καταφέρει να κάνει, να στελεχώσει, ένα νικηφόρο συνδυασμό διοίκησης του Δήμου ικανού και να διοικήσει και να περάσει τον Δήμο στην νέα εποχή που οι συνθήκες απαιτούν; Πώς να πειστεί κανείς ότι όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν όταν απαιτούν το μάξιμουμ της συσπείρωσης και το άνοιγμα του μυαλού ταυτόχρονα;

Και όλα αυτά βγάζοντας εκτός το θέμα του επικεφαλής του συνδυασμού, που σύμφωνα με πληροφορίες αναβάλλεται για τις καλένδες μιάς μελλοντικής ανοιχτής συνέλευσης. Το θέμα του επικεφαλής είναι πολύ σημαντικό και κρίσιμο γιατί αποτελεί, όπως είναι γνωστό, το 50 συν 1 κάθε αυτοδιοικητικής προσπάθειας. Το χάσιμο πολύτιμου χρόνου, οι αποφάσεις που δεν παίρνονται, ο ερασιτεχνισμός και ο ασυντόνιστος ακτιβισμός της αριστεράς σίγουρα δεν αποτελούν εχέγγυο για την προοπτική της προσπάθειας. Η Κίνηση Πολιτών  φαίνεται  να μη  μπορεί να καλύψει το κρίσιμο κενό.  

Το σίγουρο είναι ότι οι επόμενες μέρες, ο επόμενος μήνας, είναι κρίσιμη περίοδος υπευθυνότητας για την αριστερά στο σύνολο της αν θέλει να σταθεί απέναντι στον πολίτη – δημότη, να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω της και να πείσει ότι αποτελεί δύναμη ελπίδας για την πόλη και τον Δήμο.

Για να αλλάξει κάτι, έστω και λίγο …

Για να μην νοιώθει τόση μοναξιά ο νυν δήμαρχος, ρε γαμώτο

 

Οι Απέναντι