Κοίτα τι έκανες....

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας από βήματος ανακοίνωνε τις θέσεις του Συριζα για τις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, για να πούμε την αλήθεια, χαρήκαμε.

Ο Συριζα θα στηρίξει συλλογικότητες, κινήσεις πολιτών αλλά και ανεξάρτητες προσωπικότητες που με μόνο κριτήριο το ήθος και την διάθεση προσφοράς στις τοπικές κοινωνίες, θα κατέβουν στις εκλογές. Αυτό ήταν το συμπύκνωμα της θέσης του Προέδρου, που δεν μιλούσε ούτε για χρίσματα, ούτε για κομματικούς υποψηφίους, ούτε για αριστεροφοσύνη και λοιπά γνωστά καπελώματα.

Ο Πρόεδρος ήθελε οι τοπικές κοινωνίες να επιλέξουν τους άξιους και τους ικανούς, τους καθαρούς (μη διαπλεκόμενους) συμπολίτες τους και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα στήριζε τις επιλογές τους με τις όποιες αναγκαίες υπερβάσεις.

Κανείς, είναι αλήθεια, δεν μπορεί να πει ότι αυτό δεν είναι όντως μια σωστή θέση που προσδίδει κύρος στον θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης –πάγιο ζητούμενο της Αριστεράς- και δεν απελευθερώνει ταυτόχρονα την αυτοδιοίκηση από τον εναγκαλισμό των κομμάτων και της κεντρικής εξουσίας, σημαντικό παράγοντα για την κατάντια της χώρας και επίσης ζητούμενο της Αριστεράς.

Όμως ή ο κ. Τσίπρας μιλούσε για το ευκταίο ή ενώ τα έλεγε αυτά το κόμμα από κάτω άλλα σκεφτότανε. Η ιστορία, από την ανακοίνωση μέχρι σήμερα, δείχνει ότι μάλλον το δεύτερο συμβαίνει. Και πώς να ήταν αλλιώς όταν ο Συριζα στην βάση του, στις τοπικές του οργανώσεις, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή του 3,5%. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιες νοοτροπίες, που μάλιστα θεωρούν εαυτούς δικαιωμένους από την εκτίναξη του κόμματος στο 27% και αυξάνουν την αριστεροφρσύνη τους. Πώς να ήταν αλλιώς όταν χρόνια τώρα μαθημένοι στην ασφάλεια της απόστασης από ευθύνες διακυβέρνησης και ενσωμάτωσης πολιτών με διαφορετικές απόψεις που προϋπέθετε και άνοιγμα δημοκρατίας, ήταν πολύ μακριά από τον μικρόκοσμο τους.

Ο λαός μας όμως λέει, όσο εύκολα ανεβαίνεις τόσο πιο εύκολα κατεβαίνεις. Και δεν είναι μόνο το κακό ότι πιθανότητα μιας αποτυχίας σε περιφερειακά και τοπικό επίπεδο, στην Πελοπόννησο τουλάχιστον, είναι ορατή. Δεν είναι η πελοποννησιακή και κορινθιακή στενοκεφαλία και η παντελής έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και ευελιξίας, που αυξάνουν τις δυσμενείς πιθανότητες. Δεν είναι η καταμέτρηση των (αντιμνημονιακών) δυνάμεων που τίθεται ως στόχος αντί για θέση στα τοπικά και περιφερειακά προβλήματα του απλού πολίτη που τόσα έχουν φορτωθεί στην πλάτη του. Είναι ότι αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι σύντροφοι είναι ότι ρίχνουν νερό στο ρυάκι του παλαιοκομματισμού, της αδιαφάνειας και των διαπλεκομένων συμφερόντων που ετοιμάζονται για εκλογικό περίπατο.

Το να πει κάποιος ελεύθερος, αντιμνημονιακός, δημοκρατικός, αριστερός κεντρώος ή και δεξιός πολίτης ότι (μπορεί να) είναι αισιόδοξος είναι μάλλον ανέκδοτο.

Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών, δυστυχώς, είναι πολύ μεγαλύτερο για τον τόπο, την χώρα, τον απλό λαό από αυτό που ως ώρας προσδίδεται αλλά … που μυαλό !